Bill Crow (1927-) is een jazzbassist die met veel grote namen heeft gewerkt. Hij was ook een goed waarnemer en onthield niet alleen de eigenaardigheden en uitspraken van zijn collega’s maar schreef ze gelukkig ook op. Een mooie vond ik over de door mij bewonderde trombonist Vic Dickenson. Die was uit het verre Xenia in Ohio naar New York gekomen en had daar naam gemaakt door platen te maken met Sidney Bechet en, later, met de trompettist Ruby Braff.
Niet meegekomen naar de grote stad was Vic’s broer Carlos die heel goed altsaxofoon moet hebben gespeeld. Vic probeerde hem zonder succes over te halen zijn geluk te proberen in New York. Vic Dickenson had het vaak over die broer. Na het overlijden van Carlos ging Vic naar de begrafenis. De volgende dag stond hij al weer op de Bühne. Van zijn gezicht straalde het verdriet af. Die hele avond speelde Vic Dickenson door. De liedjes waren somber en de achtergrondjes die hij speelde droefgeestig. Zijn mondstuk nooit langer dan een minuut van zijn lippen. ‘It was a remarkable example of the healing power of music.’
Meer jazz & muziekgeschiedenis
Geef een reactie