De promotie van Dolf Cohen (1913-2004) vond plaats in een bijzondere tijd en de dissertatie was geschreven door een bijzondere man. De historicus Johan Huizinga trad op als promotor – het was tevens zijn laatste promotie – en sprak in de namiddag van 18 augustus 1941 de laudatio uit. De lofrede is bewaard gebleven. In het Jaarboek van de Nederlandse Maatschappij der Letterkunde (2004-2005) schreef Anton van der Lem een uitgebreid In Memorium voor Dolf Cohen, waaruit onderstaand citaat. Hij putte in de stuk uit de genoemde lofrede van Huizinga:
‘Mijnheer Cohen, U zult zich bij het bewerken van uw proefschrift dikwijls hebben gevoeld, zooals trouwens wij allen in deze tijden, als een der inwoners van Troje: levend in een stad in vuur, in een wereld in vlammen. De volharding en het doorzettingsvermogen, door U getoond, is een bewijs, dat deze tijd er U niet onder gekregen heeft. […] Ik wil eindigen met de innige, uit het diepst van mijn hart opkomende wensch voor alle goeds voor U en de Uwen op wetenschappelijk en sociaal gebied (het laatste, helaas, zoo enorm belangrijk op ’t oogenblik) en alles wat in mij leeft samenvatten in een woord van den dichter met wien gij in deze studie zoo vaak in aanraking bent gekomen, wanneer hij de Cumaansche Sibylle, sprekend tot zijn held, deze woorden in de mond legt: ‘Tu ne cede malis, sed contra audentior ito!’, jij, wijk niet voor het kwaad, maar ga er des te heviger tegen in!”
En dat deed hij.
