Simon Wiesenthal overleefde concentratiekampen en werd na de oorlog bekend als jager op verdwenen en dus nooit berechte vervolgers en beulen. Hij had in de jaren zestig en zeventig een naam als vrijwel eenzaam strijder voor gerechtigheid. Met name in Nederland had hij, door zijn nauwe samenwerking met met Loe de Jong en Ben Sijes van het Rijksinstituut voor Oorlogsdocumentatie, een grote naam. Hij leek alleen te werken. Die indruk kreeg ik ook toen ik hem in zijn met papieren en documenten volgestouwde kantoortje in Wenen bezocht. Ik zag alleen nog een andere dame, een vrijwilligster, achter een typemachine.
Uiteraard kreeg Wiesenthal een biograaf. Dat werd Hella Pick, geboren in Wenen jarenlang redactrice van The Guardian en specialiste in de Oost West verhouding. Pick schetst een genuanceerd beeld van de man die gedreven werd door zijn gevoel voor gerechtigheid, maar ook veel weerstand opriep. Niet alleen van ex- of neo-nazi’s maar ook in eigen joodse kring.
Er komt veel aan bod: de aanhoudende ruzie met de (ook joodse) premier van Oostenrijk Bruno Kreisky; de mening van Isser Harel van de Mossad die Eichmann gevangen nam en ontvoerde; prof David Cesarani, biograaf van Eichmann) en het Joods Wereldcongres. Evenals de aanvallen vanuit Polen waar men Wiesenthal collaboratie met de nazi’s verweet. Harel noemde Wiesenthal een bedrieger. Pick beschrijft Wiesenthal als een man die ‘niet zonder fouten’ was, maar is tegelijk overtuigd van zijn rechtschapenheid.
Meer biografieën.
Geef een reactie