Het plan was vandaag iets over Joseph und seine Brüder, de vierdelige roman (1344 pag.) van Thomas Mann, te schrijven, maar de filosoof Ger Groot deed dat in een NRC-recensie (Jozef als verknipte godsdienstfanaticus) eerder en grondiger.
Ik zie dus af, echter niet zonder te benoemen dat Mann weliswaar een heel deel aan aartsvader Jacob wijdde, maar de tocht van Jacob over de Jabbok vergeet. Daarin gaat het over zaken waarover het altijd gaat: een mens in gevecht met zichzelf, met de God of goden uit de jeugd. Om over broeders, zusters, vader of moeder te zwijgen.
In de bundel van Verzamelde gedichten staat het gedicht Over de Jabbok. Gerrit Achterberg comprimeert de essentie van het eerste deel uit de cyclus van Mann tot 844 tekens: “Toen ik het einde had bereikt / van mijn verdorvenheden, / stond God op uit het slijk, / en weende; / en ik stond naast Hem, ziende neder / op een verloren eeuwigheid. / En Hij zei: je had geen gelijk; /maar dat is nu voorbij, van heden / tot aan die andere eeuwigheid / is maar één schrede.”
Zelf lijd ik aan een gebrek aan woorden, maar dit gedicht werkt uitstekend als dagopening met of zonder studenten: ga wat doen, vergeef jezelf. In 22 tekens, ik tip maar.
Vergeet het blog over de roman van Mann, bewaar het gedicht van Achterberg, maar neem de verzen van Osip Mandelstam in acht. Over Mandelstam later meer.