De voorouders van Rachel Visscher kwamen uit Genemuiden waar de Bijbel nog wordt gelezen en van kaft tot kaft voor waar wordt aangemerkt. In 2011 kwam haar boek Zwarte dauw uit waarin ze haar indrukken over die strenge gemeente beschreef. Het veroorzaakte veel kwaadheid (of woede?) in Genemuiden. Ze had zich voorgedaan als een objectief antropologe en op die wijze toegang gekregen tot ernstige ouderlingen en andere leden van de Gereformeerde Gemeente. Ook ds. Hogchem had haar ontvangen. Gelovig, maar wellicht ook wat goedgelovig. Had Rachel misschien een rekening te vereffenen? Haar grootvader was een van de weinige NSB’ers in het plaatsje geweest en was na 1945 uit Genemuiden vertrokken. Dat stond in geen enkele recensie. Rachel Visscher heeft de gelovigen zeer negatief neergezet: linkerogen trillen, ouderdomsvlekken worden zichtbaar en gastheren loeren. Geen prettige gemeente. Het Reformatorisch Dagblad plaatste een beheerste, maar negatieve recensie.
Ik bezocht Genemuiden enkele keren en sprak met ds. C. Hogchem over allerhande zaken. Het staat allemaal in mijn nieuwste boek Mijn opa rookt ook een pijp dat afgelopen week verscheen. Ik kon mij goed vinden in de recensie van het RD over Zwarte Dauw: vooringenomen.
En als je in Genemuiden in de kerk(en) niets te zoeken hebt: Er is een tapijtmuseum dat veel interessanter is dan de naam vermoedt en er is een Chinees restaurant dat kwaliteit biedt en gastvrijheid. In de kerk zingen ze er met boventonen, al bijna een cultureel werelderfgoed. Hoe dat klinkt, wil ik nog wel eens horen. Voor ik het vergeet: er zijn twee café’s, maar die zijn meen ik op zondag dicht. De Chinees is altijd open. Daar schenken ze ook.
Koop de waarheid en verkoop ze niet, mitsgaders wijsheid en tucht en verstand, schreef Salomo: Zwarte Dauw of Mijn opa rookt ook een pijp? U mag kiezen, maar eet er in elk geval een goede kop soep bij, als het kan met spekjes.