Toen ik lang geleden met de Kerst in Londen was, kondigde de omroeper op de TV aan dat er die avond toch iets open was: een jazzclub waar George Melly zou zingen met de Feetwarmers. Binnen een kwartier zitten mijn vriendin en ik in een taxi naar Ronnie Scott’s jazzclub. Wat een avond. Warmte en vreugde!
Melly zong oude bekende en bijna vergeten jazzliedjes uit de jaren twintig en dertig. Ik heb hem daarna vaker gehoord. Een performer met een gevarieerd leven. Als groot kenner van het surrealisme schreef hij kunstkritieken. Voor de Observer recenseerde hij TV en films. Zijn seksleven was gevarieerd. Biseksueel en daarna toch vooral hetero. In ieder geval diverse kinderen uit verschillende huwelijken. Hij hield van vissen en verkocht twee dure schilderijen om een molen te kunnen kopen in de buurt van een rivier in Wales. Hij ging met zingen door tot het bittere einde. Longkanker en andere ziektes. Voor de Britse TV zag ik hem kort voor zijn dood met een ooglap voor. Ook was hij vrijwel stokdoof geworden. Het leek hem niet te deren.
Ik ontmoette Melly eens in de Amsterdamse Damstraat waar hij voor een antiekwinkel naar binnen stond te kijken. Toen ik hem aansprak en vertelde dat ik jazzliefhebber was en hem in Londen had gehoord, stelde hij direct voor een biertje te gaan drinken. Ik had geen tijd, want was op weg naar een belangrijke spoedvergadering van de redactie van Vrij Nederland. Waar die vergadering over ging, ben ik al lang vergeten. Ik had natuurlijk dat biertje moeten gaan drinken. In Rum bum vertelt hij over zijn tijd aan het einde van de oorlog toen hij dienst nam bij de marine. Het werd geen succes en hij werd nog bijna voor de krijgsraad gedaagd omdat hij een anarchistisch blaadje las.
Meer muziekgeschiedenis
Geef een reactie