Ger Verrips, van origine gereformeerd, bekeerde zich tot het socialisme. Toen iedereen zich al zo’n beetje had afgekeerd van het communisme werd hij in 1953 lid van de CPN. Hij kwam zelfs in het partijbestuur, een diehard in die tijd. Hij bedankte omdat hij schrijver wilde worden.
Er staat een omvangrijk oeuvre op zijn naam, maar bij zijn dood kreeg hij slechts enkele regels in de kranten. Of helemaal niks. Zo gaat dat in Nederland: snel vergeten. In Berlijns blauw schrijft hij over zijn breuk met de CPN. Toen hij eens naar Zwolle kwam om mijn documentatie over de CPN te raadplegen (hij schreef er later een dik geschiedenisboek over) kwam hij over als een zachtmoedig man. In het toen nog bestaande literaire café In de Sinnepoppen dronken we vele borrels.
Hij werd steeds vredelievender.
N.a.v. Berlijns Blauw met recensie door Louis Ferron in Vrij Nederland.
Geef een reactie